สวัสดีครับ ในวันนี้ จะขอนำประสบการณ์ของตนเองในงานระบบสายพานลำเลียงมาเขียนให้ท่านผู้อ่านได้แลกเปลี่ยนประสบการณ์กันครับ
สมัยผู้เขียนทำงานเป็นทางการที่แรก ตอนที่สำเร็จการศึกษาใหม่ๆ ก็อยู่ที่ บ.เอกชนแห่งหนึ่ง ที่ทำเกี่ยวกับออกแบบและสร้างระบบลำเลียง มีมากมายหลายประเภท ตอนนั้นก็จะเป็นระบบ Roller ขนกล่อง แบบสายพาน Modular คล้ายๆ Lego มาต่อๆกัน สายพานลำเลียงอาหารแบบต่าง สายพานทอดกุ้ง สายพานในร้านอาหารญี่ปุ่นพวก ชาบูชิ เป็นต้น
ผู้เขียนทำงานอยู่ที่นี่เป็นเวลา 1 ปี ก็พอจะสรุปงานประเภทต่างๆได้ทั้งหมดและขีดความสามารถของแต่ละประเภท ที่ทำงานที่แรกนี้เจ้าของกิจการเป็นศิษเก่า MHT พระนครเหนือ รุ่นแรกๆ วันหนึ่งเมื่อเห็นว่าถึงจุดหนึ่ง ผู้เขียนก็ลาออกจากที่นี่และใช้ชีวิตไปทำงาน ณ บริษัทต่างๆอีกหลายบริษัท กว่าจะมาเปิดกิจการของตนเอง และสละเวลาส่วยตัวมาเขียนบล๊อคแลกเปลี่ยนประสบการณ์ให้ท่านได้อ่านกันนี้
เกริ่นมาซะยาวยืด !! มาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่า
ระบบขนถ่ายแต่เดิมในไทยนั้น ถูกปกครองด้วยเหล่าคณะ MHT จากสถาบันต่างๆจากชั้นนำในไทย ผู้เขียนมิได้สำเร็จจากสถาบันชั้นนำ เลยต้องหาความรู้เองมากหน่อย ไม่ว่าจะไปทางไหนก็เจอแต่ผู้ยื่นซองหน้าเดิมๆ จนกระทั่งเอ่ยคำว่า อ้าว!! เจอกันอีกแล้วเหรอพี่ !!
หลักการของการขนถ่าย สรุปได้โดยง่ายก็คือ " วิธีการเคลื่อนย้ายวัตถุที่ต้องการจากจุดหนึ่งไปยังจุดหนึ่งที่ปลอดภัย คุ้มค่า " ซึ่งทั้งหมดนี้ อยู่ภายใต้กฎข้อที่ 2 ของนิวตัน นั่นคือ ผลรวมของแรง มีค่าเท่ากับ มวล คูณด้วยความเร่ง
เห็นแบบนี้แล้ว ชาวคณะวิศวกรทั้งหลายแหล่เป็นต้องร้อง อ๋ออออ ยาวๆแน่ๆเพราะ มันเป็นวิชาที่ว่าด้วยเรื่อง Dynamic หรือ พลศาสตร์ ที่เรียนกันตั้งแต่ปี 1 หรือ ปี 2 โน่นเลย
ในไทยนั้น ผมไม่ขอกล่าวอ้างอิงกับองค์กรใดๆ เพราะไทยนั้นเป็นเมืองมาเฟีย ผมจึงขอเขียนและอ้างอิงให้ไม่กระทบผู้ใด เพราะหากไปกระทบอาจจะโดนยิงหัวตายได้ ตำรวจก็ไม่หาตัวมือปืนแน่นอน 555 เนื่องจากต้องการใช้ความรู้ความสามารถมาทำให้เกิดประโยชน์กับสังคมหมู่มากเป็นหลัก และพยายามยกระดับฐานะทางเศรษฐกิจด้วยความรู้ด้านวิศวกรรมที่มีมาสร้างนวตกรรมออกมาจำหน่าย เพื่อนำรายได้มาเลี้ยงปากท้อง
ตอนนี้เป็นตอนที่ 1 จะขอสรุปให้ฟังว่า ก่อนจะออกแบบระบบลำเลียง ผู้ออกแบบต้องมีความรู้ก่อนดังนี้
1. คุณต้องการออกแบบอะไร
2.คุณออกแบบไปทำไม
3.คุณออกแบบที่ไหน
4.คุณออกแบบอย่างไร
ส่วน 5. คือ คุณจะขายเท่าไหร่ ถ้ามันเป็นหน้าที่ของคุณ คุณต้องร้ด้วย หรือว่า คุณจะยกยังไง จะวางแผนขนใส่รถเทรลเลอร์อย่างไร วางซ้อนอย่างไร เป็นต้น
ในโลกนี้ ( ผมอยากเป็นพลเมืองโลกมากกว่าราษฎรไทย ) มีเหล่านักวิทยาศาสตร์ เหล่าวิศวกร ที่ทำงานทุ่มเทเวลาและกำลังเพื่อสร้างสรรค์สิ่งต่างๆ หนึ่งในนั้นคือระบบสายพานลำเลียง ซึ่ง คนเหล่านี้ ก็ได้มารวมตัวกันเพื่อประโยชน์ของชาวโลก มิได้แบ่งสีเสื้อกันและคล้องนกหวีดประกาศตนเป็นคนดีกว่าผู้อื่นแต่อย่างใดไม่ กลับกัน กลุ่มคนเหล่านี้ ได้สร้างมาตรฐานขึ้นมา โดยมีชื่อว่า มาตรฐาน CEMA ใช่ครับ อ่านว่า ซีม่า !! กลุ่มคนที่ติดทหารรับใช้นายพล หรือไม่อาบน้ำหลายวันคงทราบดี ( ไม่ใช่ซีม่าโลชั่นครับ 555 )
มันคือ องค์กรความร่วมมือของเหล่าผู้ผลิตอุปกรณ์เกี่ยวกับสายพานลำเลียงนั่นเองครับ หรือภาษาบริเตนใหญ่ เขียนว่า " Conveyor Equipment Manufacturers Association )
ตอนที่ 1 นี้ ขอจบไว้ที่ ซีม่า !! ครับ
สมัยผู้เขียนทำงานเป็นทางการที่แรก ตอนที่สำเร็จการศึกษาใหม่ๆ ก็อยู่ที่ บ.เอกชนแห่งหนึ่ง ที่ทำเกี่ยวกับออกแบบและสร้างระบบลำเลียง มีมากมายหลายประเภท ตอนนั้นก็จะเป็นระบบ Roller ขนกล่อง แบบสายพาน Modular คล้ายๆ Lego มาต่อๆกัน สายพานลำเลียงอาหารแบบต่าง สายพานทอดกุ้ง สายพานในร้านอาหารญี่ปุ่นพวก ชาบูชิ เป็นต้น
ผู้เขียนทำงานอยู่ที่นี่เป็นเวลา 1 ปี ก็พอจะสรุปงานประเภทต่างๆได้ทั้งหมดและขีดความสามารถของแต่ละประเภท ที่ทำงานที่แรกนี้เจ้าของกิจการเป็นศิษเก่า MHT พระนครเหนือ รุ่นแรกๆ วันหนึ่งเมื่อเห็นว่าถึงจุดหนึ่ง ผู้เขียนก็ลาออกจากที่นี่และใช้ชีวิตไปทำงาน ณ บริษัทต่างๆอีกหลายบริษัท กว่าจะมาเปิดกิจการของตนเอง และสละเวลาส่วยตัวมาเขียนบล๊อคแลกเปลี่ยนประสบการณ์ให้ท่านได้อ่านกันนี้
เกริ่นมาซะยาวยืด !! มาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่า
ระบบขนถ่ายแต่เดิมในไทยนั้น ถูกปกครองด้วยเหล่าคณะ MHT จากสถาบันต่างๆจากชั้นนำในไทย ผู้เขียนมิได้สำเร็จจากสถาบันชั้นนำ เลยต้องหาความรู้เองมากหน่อย ไม่ว่าจะไปทางไหนก็เจอแต่ผู้ยื่นซองหน้าเดิมๆ จนกระทั่งเอ่ยคำว่า อ้าว!! เจอกันอีกแล้วเหรอพี่ !!
หลักการของการขนถ่าย สรุปได้โดยง่ายก็คือ " วิธีการเคลื่อนย้ายวัตถุที่ต้องการจากจุดหนึ่งไปยังจุดหนึ่งที่ปลอดภัย คุ้มค่า " ซึ่งทั้งหมดนี้ อยู่ภายใต้กฎข้อที่ 2 ของนิวตัน นั่นคือ ผลรวมของแรง มีค่าเท่ากับ มวล คูณด้วยความเร่ง
เห็นแบบนี้แล้ว ชาวคณะวิศวกรทั้งหลายแหล่เป็นต้องร้อง อ๋ออออ ยาวๆแน่ๆเพราะ มันเป็นวิชาที่ว่าด้วยเรื่อง Dynamic หรือ พลศาสตร์ ที่เรียนกันตั้งแต่ปี 1 หรือ ปี 2 โน่นเลย
ในไทยนั้น ผมไม่ขอกล่าวอ้างอิงกับองค์กรใดๆ เพราะไทยนั้นเป็นเมืองมาเฟีย ผมจึงขอเขียนและอ้างอิงให้ไม่กระทบผู้ใด เพราะหากไปกระทบอาจจะโดนยิงหัวตายได้ ตำรวจก็ไม่หาตัวมือปืนแน่นอน 555 เนื่องจากต้องการใช้ความรู้ความสามารถมาทำให้เกิดประโยชน์กับสังคมหมู่มากเป็นหลัก และพยายามยกระดับฐานะทางเศรษฐกิจด้วยความรู้ด้านวิศวกรรมที่มีมาสร้างนวตกรรมออกมาจำหน่าย เพื่อนำรายได้มาเลี้ยงปากท้อง
ตอนนี้เป็นตอนที่ 1 จะขอสรุปให้ฟังว่า ก่อนจะออกแบบระบบลำเลียง ผู้ออกแบบต้องมีความรู้ก่อนดังนี้
1. คุณต้องการออกแบบอะไร
2.คุณออกแบบไปทำไม
3.คุณออกแบบที่ไหน
4.คุณออกแบบอย่างไร
ส่วน 5. คือ คุณจะขายเท่าไหร่ ถ้ามันเป็นหน้าที่ของคุณ คุณต้องร้ด้วย หรือว่า คุณจะยกยังไง จะวางแผนขนใส่รถเทรลเลอร์อย่างไร วางซ้อนอย่างไร เป็นต้น
ในโลกนี้ ( ผมอยากเป็นพลเมืองโลกมากกว่าราษฎรไทย ) มีเหล่านักวิทยาศาสตร์ เหล่าวิศวกร ที่ทำงานทุ่มเทเวลาและกำลังเพื่อสร้างสรรค์สิ่งต่างๆ หนึ่งในนั้นคือระบบสายพานลำเลียง ซึ่ง คนเหล่านี้ ก็ได้มารวมตัวกันเพื่อประโยชน์ของชาวโลก มิได้แบ่งสีเสื้อกันและคล้องนกหวีดประกาศตนเป็นคนดีกว่าผู้อื่นแต่อย่างใดไม่ กลับกัน กลุ่มคนเหล่านี้ ได้สร้างมาตรฐานขึ้นมา โดยมีชื่อว่า มาตรฐาน CEMA ใช่ครับ อ่านว่า ซีม่า !! กลุ่มคนที่ติดทหารรับใช้นายพล หรือไม่อาบน้ำหลายวันคงทราบดี ( ไม่ใช่ซีม่าโลชั่นครับ 555 )
มันคือ องค์กรความร่วมมือของเหล่าผู้ผลิตอุปกรณ์เกี่ยวกับสายพานลำเลียงนั่นเองครับ หรือภาษาบริเตนใหญ่ เขียนว่า " Conveyor Equipment Manufacturers Association )
ตอนที่ 1 นี้ ขอจบไว้ที่ ซีม่า !! ครับ
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น
Welcome.